Weblog

Een weblog is geen veeleisend huisdier. Als je het anderhalf jaar of langer verwaarloost, leeft het gewoon nog. Het is niet eens boos, geloof ik. Meer berichten volgen snel, wegens naderend boek.

Café De Waarheid

Op 5 april 2018 verschijnt mijn nieuwe roman, Café De Waarheid! Komt allen naar de feestelijke presentatie bij Brouwerij Maximus in Utrecht. Er zal muziek zijn, er zullen woorden zijn, en de bar is open.

De rotonde genomineerd

De rotonde is genomineerd voor de Karel van de Woestijneprijs. Er is ook een publieksprijs, waarvoor hier gestemd kan worden.

Poëzie-app ‘DichtBij’ gelanceerd!

DichtBij: de eerste poëzie-app die gedichten maakt op basis van je persoonlijke situatie

Met de interactieve poëzie-app DichtBij verkennen dichter Mark Boog en vormgever John van der Wens de grens tussen poëzie en automatisch gegenereerde data. Tot op heden leverden algoritmes geen literatuur op, maar ‘machineversjes’. DichtBij brengt hier verandering in. De app laat zien dat algoritmes onder regie van een dichter juist wel sterke poëzie kunnen voortbrengen. Actuele poëzie nog wel: de locatie van de gebruiker wordt gebruikt, de tijd van het jaar, de weersomstandigheden – de laatste krantenkoppen zelfs, en nog veel meer.

Download DichtBij hier:
iOs: http://apple.co/2gjr6S1
Android: http://bit.ly/2h1WsuZ

Voor Hillary Clinton, Frank de Boer en anderen

Antonius door zijn god verlaten

Als je plotseling te middernacht hoort
dat een ongeziene stoet voorbijgaat
met verrukkelijke muziek en met geluid van stemmen –
dan moet je niet het lot, dat je nu in de steek laat, en je werken
die mislukten, de plannen voor je leven,
die alle dwaling bleken, nutteloos bejammeren.
Als iemand die sinds lang bereid is, als een moedig man,
moet je de stad Alexandrië groeten, die nu van je weggaat.
Vóór alles: maak je geen illusies, zeg niet dat het
een droom was, dat je gehoor je heeft misleid;
aanvaard niet zulke ijdele verwachtingen.
Als iemand die sinds lang bereid is, als een moedig man,
zo als het jou past, wie zo’n stad waardig was,
moet je rustig naar het raam toe lopen
en luisteren met ontroering, maar niet met
het smeken en het klagen van de laffen,
naar de klanken als een laatst genieten,
de verrukkelijke instrumenten van de geheime stoet,
en groet haar dan, de stad Alexandrië die je verliest.

(K.P. Kavafis, uit: Verzamelde gedichten / vertaling G.H. Blanken)

Dit is een bruikbaar gedicht. Bij elk nieuwsbericht over een politicus die een verkiezingsnederlaag leidt, een CEO die af moet treden of een voetbaltrainer die wordt ontslagen, komt het in me op. En zomaar, bij de teleurstellingen van alledag, het verlies van kleine en grote zaken dat ons af en toe overvalt: steeds dit gedicht. ‘En groet haar dan, de stad Alexandrië die je verliest,’ mompel ik in zulke gevallen. Dezer dagen is het een advies aan mensen als Hillary Clinton en Frank de Boer.

vuur

Op zaterdag 22 oktober werd ‘vuur‘ gepresenteerd. 16 gedichten (een reeks die ‘Het engelendeel van de weg’ heet), foto’s van René Bakker, en het boek zelf, van de bibliofiele uitgeverij Atalanta Pers, is ook nog eens zoiets als een kunstwerk. Klik hier voor een gedicht uit het boek.

Leuke wereld

LEUKE WERELD

Dit is geen leuke wereld meer. Dat blijkt uit alles, klein (de smalende reacties op bijvoorbeeld Sylvana Simons, wat je verder ook van haar politieke ambities en inzichten mag vinden) tot groot (het gebrek, het verbijsterend algemene gebrek, aan empathie ten opzichte van vluchtelingen, vreemdelingen, andersgekleurden, andersdenkenden – van ‘anderen’ kortom).

De hardheid is onthutsend.

Ik ben net oud genoeg om de uitzichtloze jaren tachtig bewust te hebben meegemaakt, en dus ook de hoopvolle jaren negentig. Jaren die, denk ik wel eens, ver genoeg van de verschrikkingen van de eerste helft van de twintigste eeuw liggen om niet onder de schaduw ervan gebukt te gaan, maar dichtbij genoeg om het besef levend te houden dat we, wat we ook doen, in elk geval niet in dezelfde fouten mogen vervallen.

Kennelijk is het inmiddels lang genoeg geleden. Nu kan alles opnieuw beginnen.

Stukkie 28: ‘Artsen zijn vooral mannen, verpleegkundigen vrouwen’

‘ARTSEN ZIJN VOORAL MANNEN, VERPLEEGKUNDIGEN VROUWEN’

De Personagebank is een interessant project van enkele studenten Nederlandse letterkunde aan de Universiteit Utrecht. Belangrijke eigenschappen van personages in Nederlandstalige romans worden geteld: geslacht, herkomst, beroep, leeftijd.

Een van de conclusies op de website valt me in het bijzonder op, omdat die betrekking zou kunnen hebben op een van mijn eigen romans. Het gaat om deze zin: ‘De werkvloer in de fictieve ziekenhuizen is exemplarisch: artsen zijn vooral mannen, verpleegkundigen vrouwen.’

En in werkelijke ziekenhuizen dan?

Klassieke muziek (10) – Het Ramones-trauma

Het is veertig jaar geleden dat de eerste lp van de Ramones verscheen. Dat herinner ik me niet. Het volgende wel.

Aan de eerste keer dat ik de Ramones zag optreden heb ik een klein trauma overgehouden. 8 juni 1988, Paradiso, Amsterdam. Ik was zeventien. Misschien een jaar eerder had ik van een vriend een paar cassettebandjes gekregen. Het was niets minder dan een openbaring geweest. Vooral het live-album It’s Alive draaide ik vrijwel dagelijks. Mijn zoektocht naar échte muziek – een barre tocht langs Toppopuitzendingen, schoolfeesten waarop uitsluitend disco werd gedraaid en klasgenoten die me Duran Duran, Spandau Ballet, U2 of The Simple Minds aanraadden – had eindelijk iets opgeleverd.

Stukkie 27: Gedrag

GEDRAG

Mensen die, om twee over acht ’s ochtends, van alle kanten aan komen rennen naar de bushalte, waar net een bus stopt, die mengeling van verbetenheid en schrik, mooi is dat.

Wat erna komt is ook niet mis. Er zijn twee mogelijkheden. De buschauffeur wacht geduldig tot ook de laatste, hijgend en (net gewassen, schone kleren) al een beetje zwetend, veilig en wel binnen is. Je ziet de verbaasde glimlach doorbreken op de gezichten. De chauffeur wordt bedankt, iedereen straalt, het geloof in het goede van de mens is weer heel even hersteld. Dit wordt een mooie dag.

Of, zoals vandaag, de buschauffeur is zo chagrijnig als een kreupel paard, sluit de deuren en rijdt weg.