Oude littekens, hechting voor hechting
opgelost, sporen die we nooit meer nalopen.
Onze wonden heelden. Nu begint elke dag
slordiger, een tent die we steunend opzetten,
zonder handleiding maar we weten het nu wel.
Soms blijft er een onderdeel over, soms
is er een onderdeel zoek. De tent staat.
Eromheen een zelfgeschapen oase,
velden waarin we met scherpe messen
scherpe voren sneden, waarin we zaaiden.
(uit: Liefde in tijden van brand, 2019)
mark boog 