Zakynthos, fragment

Laat ik me voorstellen. Ik ben Zakynthos. Ik ben Zante. Ik ben eiland, en ik wil het met u hebben over de eenzaamheid van een eiland. Ja, lach maar. Het is mijn verhaal, ik mag doen wat ik wil.

Vlakbij zie ik de grootste van mijn broers en zusters: het bergachtige Kefalonia. Erachter liggen, weet ik, Lefkada met zijn witte rotsen, Ithaka – dat een grote naam heeft, terecht of onterecht – en het groene Korfoe. Ik zie – dichtbij, ik kan het ruiken – het machtige vasteland, onaangedaan, droog, oud, dat naast me ligt als een ongeïnteresseerde maar welwillende moeder naast een kind. En er is meer, weet ik, onzichtbaar ver weg. Ik hoor exotische namen: Engeland, Duitsland, Nederland – oorden die ik nooit zal zien, maar waarvan de bewoners in drommen worden aan- en afgevoerd, met vliegtuigen en boten. Ik hoor de namen en ik droom weg in de brandende zomerzon. Eén keer op reis te mogen… Eén keer…