Mij, schaap, overkomt niets dan wat de herder wil,
wat het gras wil, de lucht,
wat de dam en de groene overkant.
En ik tors mijn wol mee of het verlies van wol,
en ik kijk vol overgave uit mijn
vochtige ogen. Ik ben gelukkig met wat ik heb.
De tijd verstrijkt als gras, door mij,
en elk verzet is hol. De bomen ruisen zinneloos.
mark boog 
Ik las het gedicht in de bijlage van NRC.. het vrat zich een weg bij mij naar binnen en vond mijn woordeloos beleven.. mijn zinnenloze machteloosheid over dit leven.. mijn afzetten tegen de herders die mij in de kiem hebben weten te smoren.. ik moet gelukkig zijn met wat ik heb.. anders heb ik niets meer.. mijn tijd verstrijkt als gras.. door mij.. Dank je wel Mark voor deze prachtige zwarte hemel boven een grijze zee.. althans.. dat is het beeld wat het mij gaf..
Ik las dit gedicht op een zuiltje langs de Geul tijdens een herfstwandeling in Zuid Limburg. Een onverwachte traktatie! De mooiste zin vind ik: “De tijd verstrijkt als gras, door mij”. Ik leef soms alsof ik constant een trein moet halen en die ik steeds weer mis. En dan zo’n zin over schaap-tijd. Echt goed.
Ik ontmoette dit gedicht op een wandeling van Mechelen via Hurpesch naar Epen. Daar staat het op een plaat gegraveerd. Dat was in mei 2015 toen ik net had gehoord: tachtig procent kans dat je over een jaar dood bent, alvleesklierkanker. Een jaar is verstreken: zware operatie, lange chemo. De kansen zijn slecht, maar wel beter nu. Ik maak op 7 mei 2016 dezelfde wandeling en lees opnieuw, bij de Geul onder Bommerig, dat mij, schaap, niets gebeurt dan wat de herder wil. En dat de tijd verstrijkt als gras. Of (ik ben geen schaap) als brood. Broodnodige troost. De bomen ruisen zinneloos.
Dank voor deze notitie, die me ontroert. Dezelfde wandeling een jaar later, meer is soms niet nodig. Het stemt dankbaar dat een gedicht van mij (dat me dierbaar is) een bijdrage kan leveren. Als het maar een klein beetje troost biedt – meer is misschien niet mogelijk – dan is dat al boven verwachting. Alle kracht toegewenst.
Beste Mark,
Daar had ik nou eigenlijk niet op gerekend: antwoord van de schrijver zelf. Wat is het internet toch een prachtige uitvinding. Heel veel dank voor je aardige woorden. Ik ben 68 en woon in Amsterdam, maar in de jaren vijftig bracht ons gezin alle vakanties door in wat toen Pension Dames Bessems heette en nu De Smidse in Epen. Toen moet er iets zijn gebeurd waardoor ik levenslang het gevoel heb behouden dat ik een beetje ‘ga over’ (Nooteboom over Spanje) dit landschap. En nu treft de wandelaar dus langs de Geul die gedichten aan. Er zijn meer erg mooie bij (Paul Hermans’ Kerstmis in Cottessen met bollen Maretak, die hem doen denken aan in de valei neergedaalde sterren), maar jouw schaap trof me vorig jaar in het hart. De eerste twee woorden (tevens de titel) zijn ook tantalizerend: even denk je dat dat geen goed Nederlands is en dan blijkt het juist te kloppen. Zo begint Mozart het zogenaamde dissonantenkwartet: na het ontregelende begin valt alles op zijn plek.
Hartelijke groet,
Bart
Verstuurd vanaf mijn iPhone