De twijfel marcheert dit gedicht binnen,
glanzende soldaten die als een vloedgolf
over de heuvels aan komen rollen,
stof opwerpend en fel zonlicht
weerkaatsend. De aarde trilt.
Ga weg, twijfel! En weg is ’ie,
verdwenen zonder een spoor na te laten.
Het land glooit, het gras is oneindig groen,
de blauwe lucht draagt de belofte mee
van een mooie, lange dag. Alsof het zomer is.
mark boog 